Bütün insanlar ve qarisqalar öz yuvalarinda yatirdilar.
Insansizliqdan qapisini toz basmis mescid kimsesiz küçelerin derin qaranliginda,ebedi sükutunda tenhaliq yuxusunda idi.
Qeribe bir bürkü var idi.Bu sheherin yuxusunda qeribe bir bürkü var idi.Bu sheher gündüzleri ber-bezekle bezenen,süslenen,daranan,geceleri ise bütün süni bezeklerini cixarib yataqlarinda uyuyan esl simalarinda eybecer olan gözelçelere benzeyirdi.Bu sheher cirkin yagisdan sonra qalan gölmecelere benzeyirdi.Hec bir canli bu derin sükutu pozmaga cesaret etmezdi.Amma cesaretli bir kes addim sesleri ile bu sükutu pozdu.Qara libasina bürünmüsh bu yad qaranliga qarisaraq addimlayirdi.Qara uzun paltari yer ile sürünür,sanki bütün zülmeti özü ile dartib aparirdi.Yavashca mescidin qapisini.Qapi tük ürpedici bir ses cixardi.Bu mescidin cekdiyi "ah" idi.Axir ki onu yada salan olmusdu.Amma bu sevinc "ah" bir an icinde qem feryadina cevrildi.Mescidin qonagi var idi.Amma bu qonagi mescid gözlemirdi. Qara uzun libasina bürünmüs,qaranliqdan secilmeyen bu simada qan rengli iki göz parliyirdi.Bu sheytan idi.Sheytan mescidin cirkli xalcasina,reflerdeki toz basmish Qur'anlara,köhne minbere baxdi.Bu menzere onu dehsete getirdi.Sonuncu defe mescide girende yüzlerle,minlerle müselman ona o qeder lenet yagdirmisdi ki,cixis yolu tapmayib özünü minareden atmis ve 3 gün özüne gele bilmemisdi.Indi ise bosh mescide baxir ve yazigi gelirdi.Bir az ireliledi,üzünü Qibleye tutdu ve diz cökdü.O özü de bilmirdi ne edirdi.Amma elaci yox idi.Ellerini achdi ve duasina basladi: "Bismillehrahmanirrahim" "Ey uca ve qüdretli Allah,sene dua etmediyim 100000 ildi.Özün bilirsen senin rzan ücün nece darixmisam.
