Gözəlçə...

Mən heç vaxt heç kəsə xor baxan deyiləm.

Vallah, düz sözümdü.

Düzdür, hərdən hiss edirəm ki, çoxundan üstünəm, amma üzə vurmuram – kimisə pərt etmək nəyə lazım?

Məni həmişə çox istiyiblər. Uşaqlıqdan anam mənə gözəlçə, atam mələk deyirdi. Bütün günü güzgüyə baxardım. Gözəl göz-qaşım, bapbalaca burnum, qəşəng saçlarım, gülüşüm, boy-buxunum həmişə məni valeh edirdi. Hiss edirdim ki, hamıdan qəşəngəm. Həm də ağıllı və mehriban idim. Bunu ilk dəfə bağçada – qızlar mənim saçımı yolanda anlamışdım. Onlar mənə sarsaq deyirdilər. İnciyib eləmirdim – bilirdim ki, paxıllıq edirlər. Qızların heç biri mənimlə oynamırdı. Mənimlə yarışmaq ağıllarına da gəlmirdi. Bilirdilər ki, onsuz da mən hamını udacam. Onlar mə ... Читать дальше »